"พี่หมีหนีคดี" (บทที่ 7)

 บทที่ 7

ข้อมูลที่นึกไม่ถึง

แล้วพวกเขาก็รีบวิ่งมาสมทบกัน ต่างฝ่ายต่างงุนงง สุดท้ายใจความที่ได้ก็คือ ทางฝั่งกรรไกรกับคุณป้ามหาภัยก็จะหนีจากที่นี่เหมือนกัน แต่ด้วยแผนที่ต่างกัน...

"พวกฉันตั้งใจจะขุดออกไปข้างนอกน่ะ" กรรไกรอธิบาย สีหน้าเหนื่อยล้า

"บ้าไปแล้วหรอ จะไปทันได้ยังไง มันตั้งไกล" ใบมีดโกนกล่าว

"ไม่ พี่ไม่เข้าใจ --- ป้าคนนี้รู้บางอย่าง ที่ช่วยพวกเราไม่ได้กลับมาที่นี่อีกได้ ขอแค่ออกจากที่นี่ได้ก็พอ ไม่ต้องไปไกล"

รู้บางอย่างงั้นหรือ... อะไรกัน แต่หมีนึกไม่ค่อยออกหรอก เพราะเขาไม่ค่อยรู้โลก 

"แค่พ้นกำแพงชั้นนอกเนี้ยหรอ"

"ใช่... มันจะมีเวลาพอที่จะทำแบบนั้น ไม่ต้องขุดไปไกลกว่านั้น---"

"แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว" ป้ามหาภัยกล่าว "เพราะพวกเธอแท้ๆแล้ว เจ้าหนุ่มพวกนี้"

แต่หมีกับหมูปิ้งช่วยกันประกอบเครื่องร่อน

"เร็วเข้า เหลือเวลาอีกไม่ถึงสิบนาที" วัชชาเตือน "มานี่ ฉันทำเองหมี นายไปขุดเถอะ นายขุดเก่งกว่า ขุดออกตามแผนเราเลย ไปด้วยกันหมดเนี่ยแหละ"

ทุกคนเคลื่อนไหวรวดเร็ว รูที่ลึกยาวอยู่แล้วช่วยให้หมีทำงานง่ายขึ้น เขามุดตัวลงแล้วเริ่มขุดอย่างรวดเร็ว ประสบการณ์ทำให้เขาทำได้ดี อีกเพียงเมตรเดียวกับเวลาอีกสามนาที

"เร็วเข้าสิหมี" วัชเร่ง

"พวกเธอมีแผนอะไรกัน นั่นเครื่องอะไรน่ะ" กรรไกรถาม มองไปที่สิ่งที่ดูห่างไกลจากเครื่องร่อนสุดๆ ไม่มีใครตอบคำถามของเธอ

"ไม่มีเวลาแล้ว" ใบมีดโกนร้อง "ถีบดินออกไปเลย มันคงบางๆแล้ว ถีบให้เป็นรูเลย"

หมีอยู่ในสุดของรู ทิ้งท่อนไม้สำหรับขุดลง แล้วเอาเท้ายันดินสุดแรง ดันอีก ดันอีก และดันอีก และ...

เศษดินร่วงกระจายลงไป อย่างไม่หยุดยั้ง หมีกลัวว่ามันจะไม่หยุดซะแล้วตอนที่มันไหลลงไปเป็นรู เผยให้เห็นช่องกว้างขนาดใหญ่นำไปสู่พื้นที่ว่างเบี้องล่าง สูงลิบ ด้านล่างไม่มีอะไรนอกจากพื้นลางๆและหมอกยามรุ่งสาง แสงสีเหลืองปรากฏขึ้นที่เส้นขอบฟ้า

ดวงอาทิตย์กำลังจะขึ้น

"ทุกคนเข้ามาเร็ว" หมีร้องเรียกเสียงดัง "เรวๆเสะพวกคุณๆทั้งหลาย"

ไม่ช้าทุกคนก็เบียดกันมาอยู่ในอุโมงค์ แคบๆ ดินที่นี่หม็นแปลกๆ อากาศอับชื้น ใบมีดโกนดันเครื่องร่อนอันใหญ่ตะแคงข้างมาทางรูนี่ด้วยความยากลำบาก แต่เมื่อลึกขึ้นรูก็ใหญ่ขึ้น

ไม่มีใครรู้ว่าเครื่องร่อนนี้จะใช้การได้หรือไม่ ทุกคนเข้ามารวมกลุ่มกันในพื้นที่เล็กจิ๋ว เบียดเสียดและเกาะราวไม้ของเครื่องร่อนไว้ หมูปิ้งและวัชชาขี่หลังเพื่อนอีกสองคน 

หมีสูดหายใจลึกๆ 

"ไปล่ะนะ นับสามนะ หนึ่ง สอง สาม!!!!"

แล้วหมีกับใบมีดโกนก็ถีบเท้าออกจากรูนั่น ลงไปสู่เหวลึก ทุกคนแหกปากร้องด้วยความกลัว ป้ามหาภัยทำใจไม่ได้ ยั้งขาเอาไว้ทำให้เครื่องร่อนออกตัวไม่เร็วพอ มันร่วงตกและหมุนคว้างกลางอากาศ หมีกลัวเหลือเกินว่าใบจะขาด

หมูปิ้งกอดคอหมีแน่นจนเขาหายใจไม่ออก เขาได้ยินเสียงวัชชาร้องว่า "มันหนักเกินไป"

"เอาฉันลงไป เอาฉันลงไป" ป้ามหาภัยร้อง

วินาทีต่อมา เครื่องร่อนก็นิ่งสนิท บินฉิวไปนาอากาศ พวกเขาเริ่มตาค้างเพราะความตื่นเต้นที่ยังคงอยู่ สิ่งสุดท้ายที่พวกเขาจำได้บนเครื่องร่อน ก็คือภาพสวยบาดตาของดวงอาทิตย์ขึ้นจากขอบฟ้า แสงสว่างส่องมาหาพวกเขา ทิ้งคุกกากเกย์เดี้ยนไว้ข้างหลัง

พวกเขาลดระดับลง

และ แควก!! ใบขาด ป๊อก!!! ไม้หัก

เครื่องร่อนดิ่งลงอีกครั้ง แต่ความสูงไม่มากเกินไป พวกเขาตกลงอย่างรวดเร็ว ป้ามหาภัยเริ่มสวดมนตร์ก่อนตาย

อึดใจต่อมา หมีก็สำลักน้ำเต็มปาก...

............................................................................................

โปรดติดตามตอนต่อไป...